Minister van Defensie Anita Anand verontschuldigde zich bij het leger voor het niet beschermen van de regering tegen roofdieren in de gelederen in december. Vrouwen in het leger roepen al jaren op tot verandering, maar hebben te maken gehad met ongekende intimidatie en represailles voor het eisen van gerechtigheid en aansprakelijkheid.

Deze vergeldingsacties treffen vrouwen die schade melden door toedoen van hun collega’s en werkgevers. Ze dienen echter ook als een informeel organisatorisch mechanisme, wat aangeeft dat gendergerelateerd geweld tegen vrouwelijke agenten wordt getolereerd en dat het een vereiste is voor tewerkstelling.

Hoe haalbaar is het om voor Anand een positieve verandering teweeg te brengen door een externe politieorganisatie aan te stellen om beschuldigingen van seksueel en fysiek misbruik van vrouwen in het leger te onderzoeken? Decennialang hebben vrouwen in de RCMP, provinciale en gemeentelijke politieorganisaties te maken gehad met hetzelfde organisatorische geweld en represailles.

In een studie met de titel Broken Lives, Broken Dreams beschreef Michel Bastarache zijn lessen uit de implementatie van de Merlo Davidson Settlement Agreement. Hij ontdekte dat veel van het geweld, de discriminatie en de pesterijen waarmee vrouwen te maken kregen, identiek waren aan die van vrouwen die in door mannen gedomineerde gemilitariseerde organisaties zoals de politie dienden.

Commissaris Brenda Lucki van de RCMP heeft naar aanleiding van zijn rapport een publieke verontschuldiging aangeboden. Hoewel openbare verontschuldigingen goed zijn, zijn ze niet genoeg. Welke aanpassingen zijn er tot nu toe gemaakt, ondanks de aanbevelingen van rechter Bastarache? En nog belangrijker, hoeveel meer vrouwen zijn geschaad door nietsdoen nadat de resultaten werden vrijgegeven? En hoe kunnen externe wetshandhavingsinstanties militaire beschuldigingen van seksueel en fysiek geweld tegen vrouwelijke soldaten onderzoeken wanneer de onderzoekers zelf lid zijn van organisaties die dergelijke beschuldigingen tegen hun leden verdoezelen?

Ondanks de inzet van de federale overheid om gendergelijkheid te bevorderen, blijft gendergerelateerde intimidatie en discriminatie bestaan ​​bij Canadese wetshandhavingsinstanties. Als gevolg hiervan worden banen gevaarlijk en ongemakkelijk, wat de empowerment en gelijkheid van mannen en vrouwen in de weg staat.

Georganiseerd geweld door agenten tegen agenten – inclusief fysiek, seksueel, psychologisch, emotioneel en stalkingmisbruik – gecombineerd met het feit dat organisaties er niet in slagen om beschuldigingen grondig te onderzoeken, of helemaal niet, brengt vrouwelijke agenten in gevaar.

Onderzoek toont aan dat het falen van politieorganisaties om vrouwen een vaste baan te bieden, schadelijk is voor hun mentale en fysieke gezondheid, familie- en persoonlijke relaties en financiële status, bijvoorbeeld wanneer vrouwen medisch verlof nemen, wat leidt tot lagere lonen, of wanneer vakbonden geen Proceskosten bieden dekking wanneer vrouwen zelf gerechtigheid zoeken nadat interne maatregelen hebben gefaald.

Wanneer een politieagent een klacht indient tegen een collega, krijgt ze bovendien vaak te maken met een spervuur ​​van andere aanvallen van organisatorisch geweld van haar collega’s en superieuren. Kosten. Heather McWilliam en Effy Zarabi (politiedienst van Toronto), Const. Kimberly Cadarette (politiedienst Ottawa), sergeant Leslee Whidden (regionale politie Peel), Const. Angie Rivers (regionale politie van Waterloo), Const. Kim Prodaniuk (politiedienst van Calgary), voormalig stafchef. Jamie McCabe (politiedienst Sarnia) en een andere niet nader genoemde officier van de

Gezien deze alarmerende bevindingen, hoe kunnen ambtenaren verdacht militair personeel onderzoeken, en belangrijker nog, wat doen ze met het publiek als ze bereid zijn geweld tegen hun vrouwelijke collega’s te plegen en te verdoezelen?

Een snelle online zoekopdracht levert artikel na artikel op over politiediensten die centraal staan ​​in verhalen over seksueel en fysiek misbruik, waaronder Victoria, Calgary, Edmonton, Regina, Saskatoon, Ottawa, Halifax en Charlottetown en de Royal Newfoundland Constabulary om er maar een paar te noemen. Gezien deze voorbeelden moeten we ons afvragen: hoe kan er gerechtigheid zijn voor vrouwen in het algemeen als er geen gerechtigheid is voor vrouwen bij wetshandhaving en het leger?